İşe başlamak...

Bugün nihayet işe başladım. Aklım bebeğimde ama mecburum tabii.. Neredeyse bir yıl oldu işe gitmeyeli. Kızım artık 8 aylık olduğu için içim daha rahat. İnsanın başına gelmeyince anlayamıyor, 2 aylık el kadar bebeği evde yabancı biriyle bırakıp gitmek o kadar zor ki... Nasıl bırakabiliyorlar hayret ediyorum.. Eminim akılları evde kalıyordur.Aslında nasıl işte verimli olacağım diye düşünüyorum, çünkü hala gece kalkıp emziriyorum ve epey erken bir saatte de uyanmak zorunda kalıyorum.. Kızımın uykusunu da bir türlü düzenleyemiyoruz. Tam alıştı derken dişi çıkıyor, birşey oluyor. O geç yatınca ben de uyuyamıyorum. Bakalım nasıl olacak. Bugün 3. gün ama çok şükür hala ayaktayım.. Akşam da mesaim bitmiyor tabii. Kızın yemeği, bizim akşam yemeği, kızın banyosu, ıvırı zıvırı.. Kendimi yatağa zor atıyorum. Beceriksizim de.. öyle yemek falan pratiğim hiç yok.. Epey zorlanıyorum aslında.. Hem çalışıp hem de çocuk bakan, yemek yapabilen becerikli kadınlara bir kez daha hayranlık duydum.. Hiç şikayet de etmezler bir de.. Belki 10 yıl sonra ben de öyle olurum, kim bilir...